Świadectwo 1

"Zakochanie."

Kiedy spotykamy Jezusa nasze życia zmienia się tak diametralnie, że nawet rodzina, przyjaciele nie dowierzają własnym oczom.  Przyszedł czas, w którym Bóg zatwardziałe serce przemienił w serce płonące miłością do Kościoła, wszystkich ludzi, których wcześniej nie potrafiłam pokochać.

Rozpoczęłam 3 klasę gimnazjum, okres przygotowania do Sakramentu Bierzmowania. Wakacje były doskonałym czasem na przemyślenie mojej wiary.  Już wtedy, kiedy w moim sercu pojawiła się chęć stanięcia w prawdzie, jednak wraz z pragnieniem pojawiały się przeszkody.  W nocy spałam bardzo niespokojnie, a każdy kolejny krok w stronę poznania Boga skutkował zdarzeniami, które przerastały mnie samą. Wtedy nie rozumiałam tego co się dzieje, jednak z perspektywy czasu wiem, że Bóg widząc płomyk nadziei podjął walkę ze złem, które wciąż trzymało mnie w swoich szponach poprzez grzechy śmiertelne.

Z każdym dniem odkrywałam coś nowego. Nadszedł wrzesień, miesiąc podjęcia decyzji dotyczącej rozpoczęcia przygotowania do Sakramentu Dojrzałości Chrześcijańskiej. Na lekcji religii usłyszałam słowa, które rozpoczęły moją ogromną walkę z samą sobą. Mianowicie pierwszym etapem drogi prowadzącej do przyjęcia Bierzmowania była Spowiedź Święta.

Zrodził się we mnie bunt, który był wyrazem bezradności. Perspektywa Spowiedzi była przeszkodą nie do przejścia. Podjęłam decyzję rezygnacji z Bierzmowania oraz rozmowę z rodzicami. Oczekiwałam zrozumienia mojej decyzji. Jednak tak się nie stało. Rodzice upierali się przy Bierzmowaniu, za co w chwili obecnej jestem im oraz Bogu ogromnie wdzięczna.

Wielu z nas żartuje, że Bierzmowanie jest oficjalnym, uroczystym dniem w którym żegnamy się z Kościołem Katolickim. Tak naprawdę ten szczególny czas to łaska Boga, którą przyjąć możemy tylko i wyłącznie poprzez otwarcie swojego serca. Czas przygotowania do Bierzmowania to okazja do poznania Jego dobroci oraz żywego Ognia Miłości.

Spowiedź odkładałam na ostatnią chwilę, tłumacząc sobie, że przecież nie pójdę do księży z mojej parafii, których przez bardzo długi czas uważałam za zwykłych hipokrytów, mimo że ich nie znałam. Rozważałam wszystkie opcje, nawet te które są wyrazem braku odpowiedzialności, jedną z nich była Spowiedź dla wymaganego podpisu. Jednak sumienie dawało znać o sobie.

Długie godziny rozmyślań doprowadziły do jednego słusznego wniosku: Czas przełamać wstyd, przyznać się do błędów i podjąć próbę przemiany życia. To wystarczyło, Bóg w swoim Miłosierdziu ujął mnie za rękę i poprowadził dalej.

Mimo, że upłynęły ponad dwa lata od tamtej Spowiedzi, wciąż pamiętam ten dzień. Spacer po mieście w poszukiwaniu dyżuru Spowiedzi, modlitwa w każdym odwiedzonym Kościele i determinacja, która była skutkiem ostatniej szansy. Kiedy już odnalazłam cel mojej podróży i ustawiłam się gronie ludzi oczekujących na kapłana, miałam ochotę uciec z przed Konfesjonału, a kiedy tam się znalazłam nie potrafiłam pohamować emocji. Nigdy wcześniej nie odczuwałam tak ogromnego, paraliżującego stresu, tak mocnych uderzeń serca. Każde jedno słowo z ogromnym trudem przechodziło mi przez gardło.  Cisza… i nauka kapłana, która była pierwszym przyjętym Słowem Boga z ogromną pokorą i świadomością.

Trzy tysiące pięćset siedemdziesiąt dziewięć myśli, uczuć. W jednej chwili uświadomiłam sobie jak wiele zła wyrządziłam w tak, krótkim życiu.

Wszystkie łzy, które wylałam po powrocie do domu mogłabym pozbierać do wielkiej 100 litrowej beczki. Nie potrafiłam w żaden logiczny sposób wytłumaczyć tego co działo się ze mną w tamtym czasie. Lekcje religii, które od zawsze traktowałam jako czas „wolny” stały się niezmiernie interesujące. Słowa wypowiadane na katechezie dotykały mojego serca, często powodowały  powolnie spływające łzy po policzku, ukrywane z wielkim wstydem przed reakcją kolegów i koleżanek w dłoniach.

Bóg stawiał na mojej drodze ludzi, w których znalazłam ogromne zrozumienie i wsparcie. Miesiąc po odbytej Spowiedzi koleżanka zaproponowała mi wyjazd na spotkanie ewangelizacyjno - modlitewne. Tam Pan Bóg zadziałał w moim sercu po raz kolejny. Nieopisana radość, wdzięczność i pewność, że pragnę iść tą drogą.

Kolejne miesiące upływały na poznawaniu Tego, do którego moje serce zapłonęło miłością. Byłam jak dziecko, które uczy się mówić, ufać i radzić sobie z trudnościami aby stawiać kolejne kroki.

Jak zwykle nie obeszło się też bez wzlotów i upadków. Dawne życie choć przestało mieć dla mnie znaczenie pozostawało w mojej pamięci jako bolesne wspomnienie. Czasem miewałam dni, kiedy mówiłam " Nie potrafię, nie mogę, nie daję rady". Jednak z czasem każdą trudność nauczyłam się powierzać Bogu. Wzięłam swój krzyż na ramiona i poszłam za Jezusem.

Dziś nie wyobrażam sobie życia bez Boga. W moim sercu jest miejsce, które możne tylko zapełnić poczucie Bożej obecności. On prowadzi mnie między Niebem a Ziemią, jest ze mną zawsze, w każdej sekundzie mojego życia poprzez Ducha Świętego, który napełnia mnie pokojem. 

J.

BÓG CZEKA NA TWOJĄ ODPOWIEDŹ!